Umorzenie postępowania egzekucyjnego na wniosek wierzyciela, a przerwanie biegu przedawnienia.

Opublikowany dnia 7 sty. 2016

Kinga Pietraszewska-Mielczarek Radca prawny Gdańsk

Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 19 lutego 2015 r. w sprawie oznaczonej sygn. akt III CZP 103/14 orzekł, iż umorzenie postępowania egzekucyjnego na wniosek wierzyciela – banku, prowadzącego egzekucję na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w klauzulą wykonalności – niweczy skutki przerwy biegu przedawnienia spowodowane złożeniem wniosku o wszczęcie egzekucji.

SN zajmował się zagadnienie prawnym „Czy umorzenie postępowania egzekucyjnego na skutek cofnięcia wniosku przez wierzyciela pierwotnego po dokonaniu cesji wierzytelności oznacza, że znajduje zastosowanie art. 825 pkt. 1 k.p.c. w związku z art. 203 § 2k.p.c. oraz art. 13 § 2 k.p.c. nie wywołując skutków w zakresie przerwy biegu przedawnienia, a przyczyny, którymi kierował się wierzyciel są irrelewantne dla oceny skutków umorzenia w zakresie prawa materialnego, czy też zgodnie z art. 124 k.c. po każdym przerwaniu biegu terminu przedawnienia i prawomocnym umorzeniu postępowania egzekucyjnego w trybie art. 825 pkt 1 k.p.c. biegnie ono na nowo?”

W odpowiedzi na tak postawione pytanie Sąd Najwyższy w pierwszej kolejności podniósł, iż punktem wyjścia dla rozważań w niniejszej problematyce musi być przede wszystkim uwzględnienie  specyfiki postępowania egzekucyjnego. Obowiązująca w procesie cywilnym zasada dyspozycyjności ma bowiem w ocenie SN w postępowaniu egzekucyjnym zastosowanie w wymiarze bardziej radykalnym. Wyrazem tego jest art. 825 pkt 1 k.p.c., zgodnie z którym organ egzekucyjny umorzy postępowanie na wniosek, jeżeli zażąda tego wierzyciel. W przeciwieństwie do regulacji dotyczącej procesu, żądanie to jest bezwzględnie wiążące. Na tej podstawie Sąd uznał, za zasadne zastosowanie sankcji wynikających z art. 203 § 2 k.p.c. zdanie pierwsze tj. pozew cofnięty nie wywołuje żadnych skutków, jakie ustawa wiąże z wytoczeniem powództwa, wprost w postępowaniu egzekucyjnym. Reasumując Sąd Najwyższy doszedł do przekonania, że w postępowaniu egzekucyjnym ma, na podstawie art. 13 § 2 k.p.c., odpowiednie zastosowanie art. 203 § 2 zdanie pierwsze k.p.c., co oznacza, że umorzenie tego postępowania niweczy przerwę przedawnienia spowodowaną jego wszczęciem.