Aleksandra Nadolska Radca prawny Gdańsk
1 listopada 2015 r. weszła w życie ustawa z dnia 5 sierpnia 2015 r. o nadzorze makroostrożnościowym nad systemem finansowym i zarządzaniu kryzysowym w systemie finansowym (Dz.U.2015.1513, tekst jedn.). Obowiązek wskazania albo powołania krajowej instytucji odpowiedzialnej za politykę makroostrożnościową wynikał z dwóch zaleceń Europejskiej Rady ds. Ryzyka Systemowego, tj. zalecenia z dnia 22 grudnia 2011 r. w sprawie mandatu makroostrożnościowego organów krajowych, skierowanego do państw członkowskich (ERRS/2011/3, Dz. Urz. UE C nr 41 z 14 lutego 2012 r.) oraz- zalecenia z dnia 4 kwietnia 2013 r. (stanowiącego kontynuację ww. rekomendacji) w sprawie celów pośrednich i instrumentów polityki makroostrożnościowej, skierowanego do krajowych organów makroostrożnościowych i Komisji (ERRS/2013/1, Dz. Urz. UE C nr 170 z 15 czerwca 2013 r.).
Proces legislacyjny w przedmiocie powierzenia mandatu polityki makroostrożnościowej właściwemu organowi nadzoru w Polsce trwał od maja 2013 r. Polska była ostatnim krajem członkowskim UE, w którym powołano instytucję nadzoru makroostrożnościowego, która ma realizującować cel główny, jakim jest „przyczynianie się do ochrony stabilności systemu finansowego jako całości” oraz cele pośrednie „służące jako operacyjne uszczegółowienie celu ostatecznego”, posiadającej zdefiniowaną strategię polityki makroostrożnościowej, upoważnionej do współpracy i wymiany informacji z organami mającymi istotny wpływ na stabilność finansową oraz dysponującej odpowiednimi instrumentami makroostrożnościowymi.
Wyjątkowo długi i burzliwy proces legislacyjny w omawianej materii doprowadził m.in. do wzmocnienia legitymizacji instytucji prawnej rekomendacji (poprzez wprowadzenie odpowiednich zapisów do ustawy o nadzorze nad rynkiem finansowym) oraz wyeliminowania z krajowej sieci bezpieczeństwa finansowego Komitetu Stabilności Finansowej.